‘ORTADOĞU BUHRANI’, YALNIZCA ‘ORTADOĞU'NUN DEĞİLDİR.. Selahaddin E. Çakırgil

Önce bir durum muhakemesiyapalım..

Ortadoğu’dan söz edeceğiz, ama, Ortadoğu neresi?

Bilindiği üzere, coğrafi ve hattâ stratejik ve jeo-politik değerlendirmelerde (Anadolu için kullanılan) Yakındoğu ve (Çin ve daha doğusundaki coğrafyalar için kullanılan) Uzakdoğu gibi terimler de var..

Ama, neye ve kime göre?

Açıktır ki, durulan yere göre ve kendilerini merkeze alarak yapılan isimlendirmeler..

‘The Middle-East / Mittlere Osten/ Moyen d’Orient (Ortadoğu, Orta Şarq / eş’Şarq-ul’Evsat) 100 yıl öncelerde, Amerikan, ingiliz vs.stratejistlerin genelde Osmanlı Devleti’nin hükümfermâ olduğu coğrafyaların geneline verdikleri bir isimdir.

İngiltere’den veya Amerika’dan güneşin doğduğu tarafa bakınca, öyle de denilebilir. Ama, dünya yuvarlak olduğuna göre, Japonya’dan doğuya doğru bakınca da, Amerika ‘doğu’ olur. Amerika’dan bakınca da Avrupa, ‘doğu’.. Ama, bugün Doğu ve Batı terimleri sadece cihet, yön belirten değil, kültür ve medeniyetlere de verilen bir isimler..

Dünya coğrafyasına, bir müslüman olarak bakıldığında ise.. Coğrafî isimlendirmelerin dışında, ‘El’Garb’u lenâ.. Ve-ş’şarq’u lenâ..’ (Batı da bizimdir, Doğu da..) Çünkü, mükevvenattaki her şey, bütün cihet ve mekânlarıyla Allah’ındır.

Bu açıdan bakıldığında, müslümanın inancını oluşturan İslam dini, belli bir coğrafyaya, belli bir zaman ve mekana mahsus değildir; zaman ve mekanda ona sınırsızlık, ebediyet va’dolunmuştur. Bu durumda da, belli bir coğrafyayı ‘İslam Dünyası’ diye isimlendirmek mantıken doğru olmayabilir. Bunun yerine, müslümanların yoğunluklu veya çoğunlukta yaşadığı coğrafyaları yerlere ‘müslüman coğrafyası’ diye isimlendirmek daha doğru olur.

Bu anlayış çerçevesinde..

Günümüz dünyasında genel-geçer bir isimlendirme olarak kabul edilen Ortadoğu’yu incelerken, onun sınırlarını genel hatlarıyla belirlemekte yine de fayda vardır.

Gerçi, Ortadoğu denilince, kendisini 200 yıla yakın zamandır Batı’da görmek ve göstermek saplantısına kapılmış ve müslüman halk karşısında kendilerini ‘aydın’ diye tanımlayan belli kesimler, kendilerini Batı (Garb)’dan saymakta ısrarlı ve ‘mustagriblik’e(Batı çarpılmışlığı’na) mübtelâ olduklarından, zihinlerini bağladıkları dünyanın terimleriyle konuşmaktan kaçınmamışlar, o isimlendirmelerin hangi ideolojik ve stratejik planlara göre yapıldığını düşünmeden, kendilerine dayatılan terimleri aynen, papağanvarî tekrarlamışlardır.

Ama, Doğu /Şarq denilince, anlaşılan veya alenen ya da zımnen kabul edilen, ‘müslümanların yaşadığı coğrafyalar’dı,müslüman dünyası idi.  Bu da, Balkanlardan Kafkasya’ya, Anadolu, Arab diyarları ve Kuzey Afrika’ya kadar bütün coğrafyaları içine alıyordu.. Yani, Ortadoğu terimini kullananların elinde kesin sınırlar yoktu, ama kesin hedef, müslüman coğrafyalarını birbirinden koparmak, birbirine düşman haline getirmek idi.

Tek bir irade merkezine bağlı olmayan Müslüman dünyası’nın bugünkü ahval-i pür melâli..

Şimdi bu girizgâhdan sonra, o Ortadoğu’nun,  gerçekte ‘müslüman dünyası’nın günümüzdeki durumuna bakalım..

Önce şu bir-iki hususu belirlemek gerekiyor..

1- Konumuz gereği, devamlı Osmanlı Devleti’nden söz edeceğiz ama, bu, Osmanlı’yı her şeyiyle temize çıkarmak mânâsında alınmamalıdır.. Açıktır ki, bu devlet, hele de son yüzyıllarında, çağının gelişmelerine ilgisiz kalmıştır. Bu zinciri sadece Sultan II. Abdulhamid biraz olsun ve ciddî olarak kırmaya çalışmış, ama, sonunda o da teslim olmuştur.

2- Ünlü ingiliz tarihçi-filozofu Arnold Toynbee, Osmanlı’nın Avrupalılar karşısında ilk toprak kaybı olan 1699- Karlofça Andlaşması’nı esas alır ve ‘Batı dünyasının- medeniyetinin bu andlaşma ile, Osmanlı’nın, Doğu’nun boynuna kemendi geçirdiğini, ama, bu kemendin bütünüyle sıkılabilmesi ve sonuç alınabilmesi için, o dev gövdenin direncinin 200 yıldan fazla sürdüğünü’söyler.. Ve bunu, Temmuz -1923 yılında, İsviçre- Lousanne (Lozan)’da imzalanan andlaşmayla noktalar.. (Burada hemen belirtelim ki, daha önce  Fransa- Sévres (Sevr)’de yetkili delegelerce imzalanan metin, son Osmanlı Padişahı Vahdeddin tarafından -bilinenin tersine- tasdik edilmediği için yürürlüğe girmemiştir.)

100 yıl öncelerde, müslüman coğrafyalarında, birçok zaaflarına rağmen, sadece iki müstakil/ bağımsız devlet otoritesi vardı. Osmanlıve İran..

Bu iki devlet, birbiriyle -başta, mezhebî ihtilaflara dayandırılan saltanat ve iktidar kavgaları olmak üzere- çeşitli konularda pek uzlaşamayan, ama, savaşmanın da iki tarafa zarardan başka bir şey vermediği/ vermiyeceği kanaatini kabullenip; bunun için de, bir çok savaşlara rağmen, sonunda, askerî güç kullanarak, 1639- Kasr-ı (Qasr-ı) Şîrin Andlaşması’ sınırlarında bir değişiklik yapmaya kalkışmamanın gerekliliğini fiilen kabullenmişlerdi, doğru bir kararla..

Ama bir ayrı konu da, şer’î açıdan ne kadar sağlıklı olduğu tartışılsa bile, Osmanlı Padişahları bütün sünnî müslümanları bağlayan bir irade merkezi durumundaki Hılafet’i de uhdelerinde bulundurmaktaydılar. Ama, artık, Lozan Andlaşması’nda verilen taahhüdlerle, laiklik kabul edilip, ulus-devlet kurulması projesine yönelme gerçekleşti ve Hılafet de kaldırılarak galib devletlerin diktelerine göre hareket edilmesinin bütün gerekleri yerine getirilmişti.

Bugün ise..

Müslüman coğrafyalarında 55’i bulan yığınla devletler var ve bunlar, -fiilî durum başka olsa bile-, diplomasi açısından, dünya sahnesinde bağımsız devletler, herbirisi başına buyruk konumda bulunmaktadırlar ve uluslararası hukuk açısından, BM ve diğer karar merkezlerinde ayrı ayrı söz sahibidirler. Bu da, müslümanların dünya siyasetinde yekvücud halinde hareket etmelerinin ve etkili olmalarının yolunu kesiyor.

Halbuki, bu 50’yi aşkın devletten -Malezya, Endonezya, Afganistan, Pakistan, Bangladeş, Orta Asya cumhuriyetleri ile Orta-Batı Afrika’daki Nijer, Nijerya, Gine, Gambiya, Senegal, Moritanya, Mali, Çad, Fas gibi 5-20 kadarı hariç, gerisi, geçmişte, şu veya bu şekilde Osmanlı hâkimiyeti altında yaşamaktaydılar.

Yeni ‘kutsal sınırlar, bayraklar ve ulusal iradeler’le,

 birbirine düşürülen bir coğrafya..

Bu kadar farklı devletler demek, bu kadar ayrı devlet iradesi, bu kadar ayrı rejim ve iktidarlarca yönetilen toplumlara ‘kutsal’ gösterilip, ulusal bayraklar, ulusal sınırlar, ulusal ordular ve ulusal menfaatler demek olacaktı ki, bu devletlerin herbirisi, tabiatiyle uluslararası hukuk açısından, güçlü devletlerin dayatmalarına açık ve onların tehdidleri karşısında sırf kendi varlıklarını koruyabilmek için, tâvizler verip, diplomatik yardımlar dileneceklerdi..

Osmanlı’nın çökertilip, tarih sahnesinden dışarı fırlatılmasından sonra, onun enkazı üzerinde, istisnasız herbirisi de, emperyalizmin emellerin hizmet edecek kadroların işbaşına getirildiği irili-ufaklı yığınla devletlerin sadece kendilerini ‘bağımsız’ zannedip, diğerlerini kukla saymalarına rağmen, acı gerçek şudur ki, bu coğrafyalardaki müslüman halkların boğazında kemend, yeni kolonyalizmin yeni kurallarına göre, hâlâ da durmaktadır. Geçmişte, ingiliz emperyalizmi, sömürgeleştirdiği coğrafyalara- ülkelere  merkezden bir Müstemleke Valisigöndererek o ülkeleri yönetirken, bu sistemin halk kitlelerini derinden derine tahrik ettiği kanaatine vararak yöntemi değiştirdi ve yeni yöntemde yöneticileri, yerli halkların içinden, onların dilinden, onların renginden, kan soyundan, yani yerli olan, ama, düşünce yapıları ve zevkleri ve dünyaya bakışları itibariyle emperyalist efendilerine ayarlanmış kimseler arasından seçti. Evet, ‘new colonialism/ yeni kolonyalizm’ , halen de büyük çapta geçerli, müslüman coğrafyalarında..

Bu bakımdan, Osmanlı’nın enkazı üzerinde kurulan devletlerden hiçbirisi kendisinin diğerinden daha müstakil olduğunu iddia etmek noktasında değildir.

Böyle bir coğrafyada, açıktır ki, emperyalist-şeytanî güçlerin hedefi, -geçmişte Osmanlı’da olduğu gibi-  müslümanların kendi karşılarına bir güç ve tehdid merkezi olarak yeniden çıkmasını önlemektir. Bunun için de, bunca ayrı irade, maslahat ve menfaatleri temsil eden devletlerin birbirleriyle ihtilaflara düşmesi, emperyalist-şeytanî güçlerin eline bir altın fırsat olarak çıkmaktadır.

Ortadoğu denilen coğrafyaya şöyle kuşbakısı bir göz atmak bile, bu acı gerçeği gözler önüne sermeye yeter..

‘Balkan-Kafkas -Suveyş üçgeni’ etrafındaki yangın,

derinden derine henüz de devam etmekte..

Balkanlar’ın Osmanlı hâkimiyetinde geçen yaklaşık 500 yılından sonra, nasıl parça-bölük olduğu ve dengesini bulamayıp hâlâ da patlamaya hazır vaziyette bulunduğu, iç-içe geçmiş bu entik ve dinî unsurların uluslararası güç dengelerindeki bir sarsılmayla, kısa zamanda değişip, birbirlerini boğazlamak için derhal harekete geçebilecekleri, 20 yıl öncelerdeki Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonra, Bosna ve Kosova Faciaları sırasında da görüldü ve bu tehlike, potansiyel olarak her an hortlamaya müsaid durumunu hâlâ da korumaktadır.

Kafkasya’nın da aynı şekilde, Balkanlar’dan daha sağlıklı bir yapıda olmadığı ortada..

Balkan- Kafkas- Filistin üçgeninin güney ucuna bakıldığında ise, burada da, uluslararası çeşitli oyunlar, entrikalar tezgahlanıp duruyor.

Bu coğrafyaları bu kadar parça parça eden uluslararası emperyalist güç odakları, elbette ki, bu parçaların her birinin diğerine düşmanca duygular içinde olmasının mekanizmalarını da kuracaklardı.

Bu coğrafyadaki en büyük fitne odağı ve entrika kumpası, muhakkak ki, 1948 yılında, 65 yıl önce bu günlerde devlet olarak varlığını dünyaya ilan etmiş olan 1897- Basel Toplantısı’dan sonra daha bir şekillenen Sionist Hareket’in silahlı haydudlar çetesinin İsrail isimli rejimidir.

Ki, işbu İsrail rejimi, müslüman Filistin halkını binlerce yıldır yaşadığı ev ve barklarından, yaşadığı topraklarından silah zoruyla koğmuş, gasbetmiş ve müslüman coğrafyasının kalbi mesabesindeki bu topraklar üzerine dünyanın bütün emperyalist  güçlerinin temsilcisi olarak dikilmiş bir süngü mesabesindedir. Bugün canlı tablo halinde daha bir görülmektedir ki, İsrail rejimi, gerçekte, hayatı, varlığı başta Amerikan emperyalizmi olmak üzere, dünyanın bütün emperyalist güçlerce taahhüd ve garanti edilen bir fitne odağı ve ocağı halinde varlığını sürdürmektedir ve son 60 yıl boyunca gelip geçen bütün Amerikan Başkanları gibi, son olarak da Barack Obama, İsrail’in kendileri için, hiç bir stratejik ittifakla mukayese edilemiyecek şekilde en üst seviyede stratejik müttefik olduğunu beyan etmiştir.

İsrail rejiminin 2010 yılı Haziran başında, uluslararası sularda İnsan Hakları aktivisti  T.C. vatandaşı 9 müslümanı katlettiği Mavi Marmara Cinayeti’nden sonra özür dilememekte / hatalı olduğunu kabul etmemekte direnen İsrail rejimi başbakanı Netanyahu’ya, Obama’nın İsrail rejimine yaptığı resmî gezi sırasında, bizzat yaptığı baskıyla, Tayyîb Erdoğan’a telefon ettirip özür diletmesi; ona, Türkiye’nin şartlarını kabul ettiğini söyletmesi de, gerçekte, müslüman dünyasının kalbine saplanmış bir emperyalist hançeri durumundaki İsrail’in varlığının korunması yolundaki bir düşünceden başka neye dayanabilir?

Nitekim, Rusya Lideri Viladimir Putin de üç ay kadar önce Tel-Aviv’e yaptığı gezide, Suriye’de de Mısır ve Tûnus’da olduğu gibi bir İkhwan rejiminin iktidara gelmesine gözyumulamıyacağını belirtiyor ve Netanyahu da bu sözlerden dolayı mest oluyordu.

Rusya, Doğu Akdeniz’de son 40 yıldır sadece Suriye‘de kalmışken bu durumunu geliştirmeye çalışacaktı..

Aynı şekilde, özellikle 1950’li yıllardan 80’li yıllara kadar, özellikle arab diyarlarında oldukça etkili olan Sovyetler Birliği ve onun bugünkü temsilcisi Rusya, Suriye dışında her yerde eski gücünü yitirmiş olsa da, her ne pahasına olursa olsun, İsrail’in varlığının tehlikeye düşmesine asla izin verilmeyeceğini, bu yörede meydana gelecek bir silahlı çatışmada, İsrail’in yangında ilk kurtarılacak durumunda gözetileceğini açıkça belirtmektedir.

Böyle bir durumda, Osmanlı’nın tarihî, kültürel alt yapısının günümüzdeki en önemli uzantısı ve uluslararası hukuk bakımından da temsilcisi durumunda olan Türkiye’de, ‘Lousanne Andlaşması’yla kurulan ve müslüman halkımıza esaret zencirine vurmayı hedefleyen kemalist-laik-türkçü rejim, onca direnmesine rağmen, sonunda ayakta durmakta artık eskisi gibi güçlü değil.. Bu sistemin o zorbalıklarının ağır baskılarına maruz kalan müslümanlar, yine de, kendi inançlarına doğru yol almak doğrultusunda, sistemi zorlamaktadırlar.

Bu arada, 11 Eylûl 2001’de Amerika’da meydana gelen ve Amerikan içgüvenlik problemlerinden kaynaklanan saldırıların müslüman toplumlar üzerine yıkılmaya kalkışılması ve bu gerekçe ile, Afganistan ve sonra da da Irak’ın işgali ve yerle bir edilmesi..  Bu her iki ülkenin de sivil halklarından yüz binlerce kurban verip baştanbaşa viraneye dönmesi, müslüman halkların korkmalarına değil, daha bir derinden bu saldırıların temel mantığını düşünmeye sevketti.

Ayrıca, müslüman bir halkın iradesine uygun bir yönetimin hattâ katı-laik bir rejimin zincirlerine, frenlerine rağmen, yine de başarılı bir ülke yönetimi uygulamasının Türkiye’ye hayranlıkla bakılmasına yol açması ve Türkiye’nin de Filistin Mes’elesi’ne 1948’den bu yana hiç olmadık şekilde ve hele de Şubat-2009 başında İsviçre- Davos’ta Türkiye Başbakanı Tayyîb Erdoğan’ın İsrail rejimi C. Başkanı Şimon Perez’e karşı takındığı ve ‘one minute’ diye meşhur olan oldukça sert tavır, bütün müslüman coğrafyalarında ve özellikle de Filistin faciasının acı yükünü en fazla tadan arab halkları üzerinde içten içe bir sempati oluşturmuş, Osmanlı döneminin müslümanları birlikte tutan dönemlerinin gücüne daha bir hasret çekmelerini ateşlemiştir.

Her yenilgiler ve ateşler içinde kavrulan ve savrulan müslüman arab halklarının, içinde yaşadıkları ağır baskılar karşısında hattâ, Türkiye’nin yönetim şekline bile ilgi duyması, arab rejimlerinin zorba yöneticilerini ve 40-50 yılı bulan yönetim kadrolarını ve sultanlıklarını, petro-dolar şeyhlerini endişelere, tedirginliklere, korkulara sürüklediğini de unutmayalım.

Arab diyarlarındaki halk patlamaları ve sonucu..

Bunu, TC. rejiminin özellikle son 10 yıllık siyasetinde takib ettiği genel dış siyaset çizgisi az-çok dikkatlice sürdürdüğü dışsiyaset çizgisi göstermektedir.

Bu durum, emperyalist dünyanın devamlı tetikte bulunmasını da gerekli kılmaktadır. Üstelik, kapitalizmin NATO gibi bir saldırı paktına üye olan ve Bruksel’deki NATO merkezinden,  Amerikalı NATO Başkomutanı’nca verilen bir alarmla, istese de-istemese de, bir dünya savaşının içinde yer almak durumunda kalacak olan Türkiye’nin, bıçak sırtında, dünya dengelerini de gözetmeye çalışarak, dünyayı yeniden kurma çabalarının içinde, kendisine geçmişine lâyık yeni bir yer bulma çabasında olduğu hissedilmekte..

Ancak, Batı dünyasının buhran ve sıkıntılarından istifade etmeye kalkışılmaması için kemalist rejim ve NATO, bu konudaki olanca dikkatini kullanıyor. Ama, görülmektedir ki, müslüman halkımız, az-biraz da olsa, geçmişteki 90 yıllık katı-laik uygulamalara karşı tepkisini, şu son 10 yılda sergilenmeye çalışılan ılımlı yönetim anlayışının da verdiği kazandırdığı ivme ile, sosyo-ekonomik planda elde edilen kazanımlar, bu üçgende ve çevresinde özellikle arab diyarlarındaki halkları imrendirecek boyutlara ulaştı.

Ve bu da tabiatiyle, özellikle, son 100 yıla yakın zamandır, zorba sultanların, diktatörlerin, kukla rejimlerin tahakkümü altında yaşamak zorunda kalan arab halkların nihayet bir patlama noktasına gelmesi gerekiyordu  ve bu kaçınılmaz sona bazen bir cephaneliği havaya uçuran çakmak ateşi mesabesindeki gelişmelerin vesile olduğu da bir ayrı gerçektir. Bu alanda, çok büyük olmayan bazı sosyal hadiselerin beklenmiyen sonuçlar vermesi, patlamaların mahiyetini değiştirmez.

Elbette bu konuda,  belli etkenler, belli şartlar altında, aynı sonucu verirler şeklindeki determinist yorumlar ve bu zamana kadar arab diyarlarında olmamış halk hareketlerinin meydana gelmesinde mutlaka emperyalist güçlerin entrikalarının bulunduğu  görüşüne dayandırılan yığınla komplo teorileri vardır. Bunlar da elbette gözönünde tutulabilir, ama, bir de takdirin üstünde de bir takdir, takdir-i ilahî olduğu ve hiç bir beşerî gücün, Allah’ın iradesinden üstün veya ona eşit olamıyacağı da unutulmamalı..

En kısa ömürlü diktatörlükler çeyrek yüzyıllık idi..

Nitekim, 1956’da siyasî istiklalin elde edildiği andan itibaren, Tûnusülkesi üzerinde katı bir arab kemalisti olarak diktatörlüğünü kuran Habib Burqiba’nın 31 ve onun İçişleri Bakanı iken onu kansız bir saray darbesi ile ve yaşlılık gerekçesiyle kenara koyup yerine geçen General Zeynelâbidin bin Ali’nin 24, topluca 55 yıllık saltanatları, bir halk patlaması ile yıkılıverdi. Ardından, Mısır’da Krallık rejimini ve Kral Faruk’u deviren 1952 İhtilali’nden beri iktidarda bulunan ve birbirini takib eden Cemal Abdunnâsır’ın 18, Enver Sedat’ın 11 ve Husnî Mubarek’in de 30 yıllık rejimlerinin çökmesi de aynı şekilde, üzerine ölü toprağı serpilmişcesine âtıl, vaziyette duran halk kitlelerinin patlamasıyla da izah edilebilir.

Yemen’de, 43 yıllık Ali Abdullah Salih rejimi de aynı âkıbetten kurtulamadı. Libya’daMuammer Gaddâfî’nin 42 yıllık iktidarı da kanlı şekilde bitti. Evet, yabancı güçlerin de yardımıyla ama, o halk ona yabancılara destek vermeseydi, ne olurdu, bilinmez..

Ve sıra geldi, Suriye’ye..

Bazıları Suriye’deki rejim aleyhine bir halk ayaklanmasının olamıyacağını sanıyorlardı. Bu satırların sahibi ise, Gaddafî halkını çok derinden tahrib ettiğini sanarak, Libya’da bir şeyler olamıyacağını düşünüyordu, ama, Suriye’de beklenebilirdi. Çünkü, elli yıl önce 1963 yılında, Baas ideolojisine bağlı kadroların gerçekleştirdiği Baas devrimininin başından beri oldukça etkili olanİkhwan-ul’Muslimiyn’in gücünün yokedilemiyeceği, belki İkhwan güçlerinin zâhiren dağılsa da veya yeraltına inmiş olsalar da, gönül bağları açısından birbirlerinden kopmadıkları biliniyordu.

50 yıllık Baas diktatörlüğü ve 44 yıllık (Baba -Oğul) Esed Hanedânıda bu ihtimali güçlendirmişti.

Ve ayrıca, bu rejim, 1967 Haziranı’ndaki 6 Gün Savaşı’nda İsrail rejimine kaptırdığı ve Suriye’nin su ve buğday anbarı durumundaki Golan Yükseklikleri’ni, 45 yıldır geri almak için hiç bir şey yapamamışken, 1982-Hama Başkaldırısı’ndan sonra, halkı onbinler halinde ezip geçmişti. Gerçi, Suriye halkının, Beşşar Esed döneminde epeyce rahatladığı biliniyordu. Ayrıca,  İsrail rejimi karşısındaki Hizbullahve HAMASgibi İslamî direniş örgütlerine destek vermesi de, sempati topluyordu.

Ama, bütün bunlar, bu 50 yıllık korkunç Baas diktatörlüğünün, müslüman Suriye halkı tarafından benimsenmesine yetmiyordu. Ayrıca, Baas rejimini 44 yıldır elinde tutan (Baba - Oğul) Esed Hanedânı, halkın ancak yüzde 15 kadarını oluşturan bir itiqadî azlığa dayanıyordu. Bu bakımdan, Tunus, Mısır, Yemen, Bahreyn ve Libya’da arka arkaya başgösteren halk ayaklanmalarının Suriye’de patlak vermesi şaşırtıcı değildi.

Suriye’deki bu diktatörlük giderse, alternatif,

ancak İkhwan’la  huzura kavuşabilir.

Ortadoğu gibi, eski dünyanın en hassas, kalbî mıntıkası sayılan bir coğrafyadaki her buhrandan, kendi strateji, maslahat ve menfaat hesablarına göre faydalanmak için, planlar yapan yığınla devletlerin ve sair uluslararası güç odaklarının olacağı da açıktı. Bu bakımdan, diğer bütün ayaklanmaların olduğu coğrafyalarda olduğu gibi, Suriye’de de yığınla güç odakları devreye girecekti. Buna rağmen, Baas Partisi / ideolojisi ve Esed Hanedânı diktatörlüğünün kenara çekilmesi durumu ortaya çıkar ve sonra da Suriye halkına, iradesini serbestçe ortaya koyma fırsatı verilse, orada da, İkhwan-ul’Muslimiynkadrolarının ülkenin yönetimine diğer bütün gruplardan daha fazla lâyık görüleceği tahmin edilebilir. (Bu satırlar bir İkhwan nostaljisiyle değil, bir vakıayı tesbit dikkatiyle yazılmaktadır.)

Nitekim, Beşşar Esed’in korkusunun da İkhwan’dan olduğu, kendi beyanlarında da yer almaktadır. Beşşar Esed, daha Nisan başında bir tv. kanalına verdiği bir mülâkatta, ‘Tayyîb Erdoğan’ın kafasının İkhwan kafasıolduğunu söylüyor ve kendisiyle dostça ilişkiler içinde olduğu zamanlarda bile, devamlı olarak İkhwan kadrolarının sosyal hayata çekilmesini tavsiye ediyordu..’ diyordu.

Esed’in daha önce de, bu yöndeki istekleri hatırlatarak, ‘elbette biz sekülarizmin bekçisi olarak bunları kabul edemezdik..’ dediğini de belirtelim.

Bütün bunlardan sonra.. Diyebiliriz ki, Suriye’de daha çoook kan akıtılacağı anlaşılıyor. Bu durum, hem Suriye’nin özel stratejik konumundan, hem de Ortadoğu coğrafyasında, başta Amerika, Rusya ve İsrail olmak üzere bütün emperyalist ve şeytanî güçlerle, bu bölgede söz sahibi olmak isteyen ve buna göre kendi maslahat ve menfaatlerine göre belirledikleri stratejileri uygulayan uzak-yakın bütün devletlerin planlarından kaynaklanıyor.

Hangi ülkenin Suriye’deki bu durumda bir hesabı ve kendi maslahatına göre bir yaklaşımının olmadığı iddia edilebilir? Hele bazı bölge ülkelerinin bu konudaki planları üzerinde tekrar durmaya gerek yok.. Açıkça, ‘Biz Suriye’de 50 bin kişilik bir milis gücü oluşturttuk.. Taa Akdeniz’e kadar uzanan gücümüzü kaybetmemeliyiz. Suriye bizim 35. eyaletimizdir..’ diyenlerin ve başkalarının yarınlarda o yangın yerinden çekilip gideceğini tahmin etmek kehanet olmayacak; geride zulüm destekçiliği gibi bir utanç kalacaktır.

Ama, Esed’in kan dökücülüğüne İslam adına akıl almaz destekler verenlerin ve hattâ bu destekleme siyasetinin, Suriye Baas rejiminin kanlı diktatörlüğünün ömrünü biraz daha uzatmaktan başka bir işe yaramıyacağını görememek bir yana, bir de İslam adına olduğunu sanıp, Esed’in ve bağlı olduğu yüzde 12-15’lik inanç taifesinin artık Hakk çizgiye geldiğini bile söyleyecek kadar ölçüsüz noktalara vardıranlara ne demeli? Bu cinayetlere inançları adına destek verenlerin yarınlarda utançtan başka ne kalacaktır, ellerinde?

Devletlerin siyasetlerinin ise, nereye varacağını kestirmek zor..

Her rejimin ve devletin, bu kanlı sahnede elbette parmağı vardır.

Ama, Suriye rejiminin, bütün devletler ve rejimler için geçerli olan bu gibi entrika planları karşısında çaresiz kaldığı ve duruma hâkim olmak umudunu artık tamamen yitirdiği, Esed’in ‘savaşın, uzuuun bir süre daha devam edeceğini’söylemesinden de anlaşılabilir.

Velev ki, Esed ve Baas rejimi, sonunda iktidarını korusa bile, eli kana böylesine bulaşmış o lider ve kadrolar, ağır bombardımanlarla baştanbaşa harabeye döndürdükleri o ülkede nasıl hükûmet edeceklerdir?

Muhalifler için ise..

Onların zâten kaybedecekleri bir şey kalmamıştır. Onlar büyük kitlelerdir ve gerektiğinde ülkeyi küllük halinde teslim almayı bile göze almışlardır. Onlar o küllüğü yeniden mamur edebilirler. Ama, bir avuçluk bir azlığa dayanan kanlı diktatörler, galib gelirse, sadece esirlerinin sayısını daha bir arttırmış olacaklardır ve istikballeri yoktur.

Savaşan tarafların, nereden bulurlarsa bulsunlar, silah temin etme çabalarına ise şaşmamak gerek. Böylesine nihaî bir hesablaşmaya girmiş olan tarafların, silah temininde her yolu kendilerine mubah görmeleri fiilî bir vakıadır.

Esasen, Amerikan emperyalizminin de, aylarca önce, (USA eski Dışbakanı) Hillary Clinton’ın ağzından, ‘Suriye’de muhaliflere vereceğimiz silah ve diğer desteklerin bize düşman ve daha tehlikeli güçlerin eline geçmesinden endişe ettiğimizden, böyle bir yardımdan kaçınacağız.’ sözü nasıl unutulabilir?

Netanyahu’nun 18 Nisan günü yaptığı açıklamada da, ‘Suriye’deki silah depolarının muhaliflerin eline geçmesine ve de Batı devletlerinin Suriye’deki muhaliflere silah vermesine vargücümüzle karşı çıkacağız..’ sözleri üzerinde de ayrı düşünmek gerekiyor.

Ama, bu arada, İran’ın da Rusya ve Çin’le birlikte, Suriye rejimine var gücüyle destek vermesi, kendisine 35 yıldır hayat ve şeref veren İslam İnqılabı Hareketi’nin temel mesajının ve değerlerinin dünya müslümanlarına ulaşmasının önüne kocaman ve kalın bir duvar çekmektedir.

Ve, Filistin..  Kalbimiz ve beynimizde kapanmaz bir yara...

Kısaca, Filistin konusuna da kısaca değinelim. Ama, bu Filistin Mes’elesikanayan yara halinde durdukça..

Önce Yâsir Arafat  (ve şimdi Mahmûd Abbas)  liderliğindeki Filistin Kurtuluş Örgütü’nün, BM.Genel Kurulu kararıyla Filistin halkının tek legal temsilcisi olarak kabul edilmesinin altından çoook sular aktı..

2006 yılında yapılan seçimlerde, HAMAS ve EL’FETİH arasında Filistin halkı bir kesin tercih yapmıştı. HAMAS’ın yüzde 65 oy almasına rağmen, seçim neticelerinden sonra Amerika tarafından terörist örgüt ilan edilmesiyle, zâten İsrail işgali altında olan Filistin, Ramallah ve Gazze merkezli olmak üzere bir kez daha bölünmüş ve iki başlı bir özerk yönetim ortaya çıkmıştı..

Ama, ‘Öldürmeyen yara güçlendirir..’ kabilinden, mücadele, HAMAS’ı daha da güçlendiriyor.

1972- Munih isimli filmde; tâcir görünümlü bir Mossad ajanı siyonist yahudi, bir Filistinli ile  konuşurken, ‘Bizim elimizdeki imkanlar sınırsız.. Silahlarımız en modern ve diplomasi desteğimiz de dünya çapında.. Siz Filistinliler ise, yapayalnız ve sınırlı imkanlarlasınız.. Mücadeleniz boşa değil mi?’  der. Filistinli de ona şöyle karşılık verir: ‘Siz, Kudüs için, iki bin yıl savşatınız.. Biz ise, henüz 50 yıldır savaşıyoruz.. Yani, henüz yeni başladık.’

Filistinlilerin kalbini ve beynini dolduran bu yaklaşım, sionist yahudilerin sürekli korku kaynağıdır. Nitekim, 1970’li yıllarda İsrail rejiminin başbakanlığını yapan Bn. Golda Meir de şöyle derdi: ‘Müslümanlar yenilse giderler, toparlanıp tekrar gelir ve  tekrar savaşırlar. İsrail ise, bir kez yenilir ve toparlanıp tekrar geri gelmesi yoktur..’ 

Sözü bağlarken..

Eski dünyanın merkezi olan ve asırlarca dünya siyasetinin şekillendiği ana odak durumundaki ve son yüzyıldır Ortadoğu diye anılan, gerçekte ise, Osmanlı’nın hâkimiyeti altındaki coğrafyaları içine alan dünyada, tabiî rayına oturmak için, müslümanların birliğini bekliyor ve sonunda bu kaçınılmazdır. Çünkü, bu günkü hal, mâkul olmayanı, emperyalist dayatmalarını zorla ayakta tutma çabalarından ibarettir, ama, müslüman halklar geçmişteki hatalardan da, güçbirliğinin hâtıralarından da gereken dersi alarak, giderek daha bir şuûrlu olarak hissetmektedirler.

Şu hususu bir daha tekrarlamak gerekir ki, Ortadoğu, yalnızca bir coğrafya değildir ve sadece Ortadoğu denilen cografyayla da sınırlı değildir. Burada, dünya siyasetinde etkili ve egemen olmak isteyen her emperyalist odağın, her devletin, her güç merkezinin, kendisini isbatlamak için, kendisine bir hareket alanı açmak için çalıştığından ve bundan sonra da çalışacağından asla şübhe etmemek gerekir. Bu açıdan bakıldığında, Ortadoğu çoğrafyası, dünya siyasetinin de merkezidir.